Jednym z kryteriów podziału usług faktoringowych jest fakt zawiadomienia kontrahenta o zawarciu umowy faktoringu. Wyróżniamy tu dwie podstawowe formy faktoringu: faktoring jawny i faktoring tajny, zwany też faktoringiem cichym.
W ramach faktoringu jawnego (otwartego, notyfikowanego) kontrahent (dłużnik) zostaje zawiadomiony o zawarciu umowy faktoringu niezwłocznie po jej podpisaniu. W praktyce to firma faktoringowa informuje kontrahentów swojego klienta objętych umową faktoringu o przelewie obecnych i przyszłych wierzytelności na faktora i wskazuje numer rachunku faktora, na który kontrahent ma dokonać zapłaty. Kolejnym krokiem jest wyrażenie przez dłużnika zgody na cesję praw do wierzytelności. Faktoring jawny jest najpopularniejszą formą faktoringu na polskim rynku i ma zastosowanie w obsłudze zarówno transakcji krajowych, jak i międzynarodowych.
Inaczej rzecz wygląda w przypadku faktoringu tajnego (nienotyfikowanego, zwanego także faktoringiem cichym). Kontrahent nie zostaje powiadomiony o zawarciu umowy faktoringu i dalej dokonuje płatności na rachunek faktoranta. Po otrzymaniu zapłaty faktorant zobowiązany jest przekazać pieniądze nowemu wierzycielowi, czyli faktorowi. Ta forma faktoringu ma zastosowanie tylko w przypadku faktoringu niepełnego (z regresem), gdzie firma faktoringowa nie przejmuje ryzyka wypłacalności kontrahenta. Brak zawiadomienia o dokonaniu przelewu wierzytelności powoduje bowiem, że faktor nie ma prawa dochodzić zapłaty od dłużnika. Z tego względu faktoring tajny zwykle bywa stosowany względem kontrahentów o dobrej sytuacji finansowej oraz wysokim morale płatniczym. Powodem, dla którego firma decyduje się na faktoring tajny jest najczęściej brak zgody dłużnika na cesję praw do wierzytelności. W Polsce faktoring tajny (faktoring cichy) jest wykorzystywany bardzo rzadko. W 2021 roku stanowił on zaledwie 9 proc. obrotów sfinansowanych przez firmy faktoringowe zrzeszone w Polskim Związku Faktorów. Również liczba podmiotów, które oferują faktoring tajny jest ograniczona.
