Faktoring a forfaiting

Faktoring i forfaiting funkcjonują na podobnych zasadach, ale występuje pomiędzy nimi kilka istotnych różnic. Kiedy w obrocie gospodarczym ma zastosowanie faktoring, a kiedy forfaiting?

Czym charakteryzuje się umowa faktoringu?

Faktoring – jedna ze wskazanych form zabezpieczenia podmiotu przed nieterminowym regulowaniem zobowiązań przez kontrahenta – polega na sprzedaży wierzytelności wyspecjalizowanej firmie faktoringowej. Stronami umowy faktoringu są sprzedający (przedsiębiorca) określany jako faktorant oraz kupujący (bank albo firma faktoringowa) nazywany faktorem. Na ogół przedmiotem faktoringu są krajowe lub międzynarodowe wierzytelności niewymagalne, czyli takie, których termin płatności jeszcze nie nadszedł. Zwykle w ramach usługi faktoringu faktorant otrzymuje w chwili sprzedaży wierzytelności kwotę w wysokości do 90 proc. jej wartości. Pozostała część należności – pomniejszona o prowizję – zostaje mu wypłacona po otrzymaniu zapłaty od kontrahenta faktoranta.

Umowa faktoringu może (lecz nie musi) zawierać zapis o roszczeniu regresowym faktora w stosunku do faktoranta, które aktualizuje się wówczas, gdy dłużnik faktora (kontrahent faktoranta) nie wywiąże się ze swojego zobowiązania – mówimy wówczas o tzw. faktoringu niepełnym. Z faktoringiem pełnym mamy z kolei do czynienia w wypadku, gdy wraz z cesją wierzytelności na faktora przeniesione zostaje ryzyko braku zapłaty od dłużnika.

Przedsiębiorca korzystający z usługi faktoringu otrzymuje środki finansowe, zanim dług kontrahenta stanie się wymagalny. Tym samym ograniczone (w przypadku faktoringu z regresem) bądź wyeliminowane całkowicie (w przypadku faktoringu bez regresu) zostaje związane z transakcjami ryzyko finansowe, w tym ryzyko utraty płynności finansowej.

Czym jest forfaiting? Definicja

Forfaiting jest narzędziem finansowym zbliżonym do faktoringu. Często określany jest jako narzędzie finansowania eksportu. Przedmiotem umowy forfaitingu jest pojedyncza wierzytelność niewymagalna, powstała w wyniku sprzedaży towarów lub usług za granicę. Jest to zwykle wierzytelność o terminach płatności od 6 miesięcy do 7 lat (ale mogą też być dłuższe).

Stronami umowy forfaitingu są dwa podmioty: forfaiter – czyli instytucja specjalizująca się w wykupie wierzytelności (najczęściej bank) oraz forfaitysta – eksporter, który zbywa wierzytelność. Forfaiter kupuje wierzytelności, w wyniku czego eksporter otrzymuje zapłatę w wysokości ich wartości pomniejszonej o zarobek forfaitera. W przypadku forfaitingu ryzyko niewypłacalności zagranicznego kontrahenta przeniesione zostaje w całości na forfaitera.

Faktoring a forfaiting – podobieństwa

• Celem obu usług jest szybsze wejście w posiadanie gotówki przez przedsiębiorcę, któremu przysługują wierzytelności o odroczonym terminie płatności.
• Sens faktoringu i forfaitingu sprowadza się do likwidacji luki finansowej w przedsiębiorstwie lub zdobycia środków na rozwój.
• Obie umowy zostały ukształtowane przez praktykę gospodarczą.
• Sytuacja prawna dłużnika w obu umowach jest taka sama.

Faktoring a forfaiting – różnice

• Faktoring jest krótkoterminową usługą finansowania i dotyczy zwykle wielu wierzytelności przysługujących danemu przedsiębiorcy w stosunku do kontrahenta. Przedmiotem umowy forfaitingu są zaś średnio- bądź długoterminowe wierzytelności oznaczona indywidualnie.
• Podczas gdy kontrakt faktoringu obejmuje zarówno transakcje krajowe jak i zagraniczne, forfaiting służy z reguły do zabezpieczenia należności eksportowych.
• W przypadku forfaitingu zawsze wykupuje się 100 proc. wierzytelności. Przy faktoringu wykupuje się zwykle 80-90 proc. wierzytelności
• Przy forfaitingu ryzyko niewypłacalności dłużnika w całości przechodzi na instytucję forfaitingową. Przy faktoringu faktor może przejąć całość ryzyka, jego część lub w ogóle go nie przejmować.
• W przypadku forfaitingu kwoty wierzytelności są najczęściej wysokie. W przypadku faktoringu kwoty wierzytelności są zwykle niewielkie, ale liczba wierzytelności jest duża.
• Przy forfaitingu mamy do czynienia jedynie z finansowaniem. Faktoring z założenia wymaga co najmniej dwóch dodatkowych usług (np. inkaso należności, monitowanie opóźniających się dłużników, prowadzenie rozliczeń między faktorantem a dłużnikami).

Podsumowując, forfaiting to nic innego, jak rodzaj faktoringu pełnego (zwanego też faktoringiem właściwym lub faktoringiem bez regresu) w którym przedmiotem są zagraniczne wierzytelności średnio- i długoterminowe.